Już od jakiegoś czasu piszę o innowacyjności w kulturze. Niedawno jednak, wskutek rozmów ze znajomymi, uświadomiłam sobie, że nie napisałam nigdy, co właściwie rozumiem pod tym pojęciem. Dzieliłam się z wami opisami dwóch projektów, które są świetnymi przykładami tego, nad czym dzisiaj chciałabym się dokładniej zastanowić.
Jedna z podstawowych definicji, która pochodzi ze słownika PWN, próbująca odpowiedzieć na pytanie, czym jest innowacyność, brzmi: w znaczeniu ogólnym zmiana polegająca na wprowadzeniu czegoś jakościowo nowego w danej dziedzinie życia społecznego, a zwłaszcza w gospodarce; nowatorstwo. Inna z kolei głosi, że innowacyjność odnosi się do jakiegokolwiek dobra, usługi lub pomysłu, który jest postrzegany przez kogoś jako nowy. Pomysł może istnieć od dawna, ale stanowi innowację dla osoby, która go postrzega jako nowy. Z dwóch powyższych propozycji, wyłaniają się pojęcia, które możemy zauważyć bez trudu. Nowość i nowatorstwo to słowa klucze, które są podstawą innowacyjności. W jaki sposób przenieść jednak to pojęcie do sfery kultury?
Warto sięgnąć po rozumienie tego pojęcia w ujęciu S. Kasprzyka. Według niego innowacja jest bowiem nowym, nieznanym dotychczas sposobem zaspokajania nowych potrzeb. Idąc tym tropem, bez trudu możemy zauważyć związek pomiędzy omawianymi w tym rozdziale aspektami.
Rozpoznawanie i chęć realizacji potrzeb społeczeństwa, zmusza prędzej czy później każdego menadżera kultury do poszukiwania nowych, nowatorskich rozwiązań. Dzięki nim, może nie tylko spełnić jedno ze swoich podstawowych zadań, ale również zwrócić uwagę odbiorców na dany projekt. W ten sposób wpływa również na kształtowanie wizerunku. Innowacyjność może zatem odgrywać dużą rolę w działaniach związanych z public relations.
Możecie się już domyślać, że działania innowacyjne są szalenie istotne przy tworzeniu każdego projektu. Jednak o tym, dlaczego tak jest, opowiem pewnie w jednym z kolejnych wpisów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz